Ik ben een KOPP volwassene. 52 jaar, 2 kinderen, 2 zussen en een man die 2 ouders heeft die psychiatrisch zijn en nog leven. Mijn vader had een bi-polaire stoornis en overleed 14 jaar geleden na een depressie van 2 jaar. De manische periodes waren het heftigst, maar achteraf moesten we er om lachen. Mijn moeder niet; zij schaamde zich dood voor hem en wilde van hem scheiden. Wij hebben geen trauma opgelopen door mijn lieve bi-polaire vader. Recentelijk heb ik afscheid genomen van mij moeder. Nu 82 jaar oud. Het is genoeg geeeest. Afstand is beter. Zij raakte getraumatiseerd door hem en moesten haar meer opvangen dan mijn vader. Zij accepteerde geen hulp, hij wel. Mijn man heeft een pedoseksuele vader en een psychiatrisch en suïcidale moeder. Hij heeft in de afgelooen 5 jaar 2 keer gebroken met deze verwekkers. Meer zijn ze namelijk niet geweest voor hem. Na 45 jaar is hij nu de brokstukken aan het oprapen en heeft hij een coach die hem emotioneel analfabeet noemt. Zeer confronterend, want de zedenpolitie, Veilig Thuis, huisarts, centrum seksueel geweld, GGZ Altrecht of welke instantie dan ook, kijken weg. Zij kunnen of willen niet helpen en beloven van alles, maar doen helemaal niets nog behalve melden in hun mooie systemen. Niemand zal een KOPP volwassene helpen. Wij hebben het ook gewoon alleen moeten doen, maar we werden wel altijd serieus genomen door de instanties door die ene huisarts die het wel begreep. Of die ene arts of psychiater die ons als kinderen wel steunde. Mijn moeder gaf nooit thuis, maar wij omarmden alles wat mijn vader kon helpen. Nu pas kan ik breken met mijn moeder waar ik zoveel van houd. Zij maakte van ons KOPP kinderen en dat hebben we gewoon geweigerd. Zij erkende nooit haar eigen trauma's.