Helaas heb ik, net als velen met mij, mijn opstellingenochtend van 17 december moeten annuleren, als gevolg van de coronamaatregelen. Dit is de tijd waarin we leven. Aan de ene kant zie ik mensen makkelijker worden, het niet meer zo nauw nemen met de maatregelen. De interne motivatie is weg. Ik zie mensen die boos zijn, gefrustreerd dat het al zo lang duurt, dat het maar niet ophoudt. Dat we onze vrijheid moeten inleveren.
Aan de andere kant kom ik ook mensen tegen die bang zijn, uit angst tegen iemand uitvallen die per ongeluk iets te dichtbij komt. Mensen die alleen maar angstvallig in hun huis zitten en niet naar buiten durven. De cijfers van suïcidepogingen stijgen, meer mensen worden depressief, huiselijk geweld en drugs- en drankgebruik nemen toe.
Soms hoor ik verhalen van mensen die uit een burn-out komen, doordat ze alleen maar thuis mogen werken, en eindelijk tot rust komen. Een jonge moeder vertelde mij laatst dat ze sinds de geboorte van haar eerste kindje met haar partner thuis was en dat ze nu al drie maanden genieten van de rust en de stilte en de intimiteit van het samenzijn. Ook dat gebeurt in deze tijd.
Ik probeer in het oog van de storm te blijven staan. Of het nu klopt of niet, of de maatregelen nu terecht zijn of niet, dit is waar we mee moeten dealen. Vorige week zei een oude heer tegen mij: “U moet stelling nemen!” En dat doe ik niet. Of ik het nu eens ben met de maatregelen of niet, ze zijn er. En de barricaden op gaan in deze strijd, is niet mijn taak.
Wat ik wel weet, is dat deze tijd traumatiserend is voor veel mensen. Een vrouw die niet bij de begrafenis van haar man mag zijn, na veertig jaar huwelijk. Je partner verliezen is traumatisch, maar je partner verliezen en geen afscheid mogen nemen is nog veel traumatischer. Vorige week sprak ik een man die zijn vader had verloren. Door COVID was er een proteïnedeficiëntie in zijn lichaam aan het licht gekomen, waardoor er allemaal complicaties ontstonden en hij heel snel overleed. Nauwelijks tijd om afscheid te nemen, verbijsterd bleven zij achter. Jongeren die niet naar school mogen en hun leeftijdsgenoten mogen ontmoeten. Mensen die niet hun geliefden kunnen bezoeken. Ga zo maar door.
Ik houd geen pleidooi voor het afschaffen van de maatregelen, noch voor het aanblijven of het nog verder verzwaren ervan. De ochtend na de toespraak van premier Rutte fietste ik door de straat en het voelde bedrukt. Misschien was dit mijn interpretatie, dat kan. Maar ik denk dat wij allen in een collectief traumatiserende tijd leven. Alleen al wat dat betreft kan terugkeren naar ‘normaal’ niet meer. Wat we wel kunnen doen is deze traumatische gebeurtenissen doorvoelen en een plek geven. En onszelf helen door wat juist zo pijnlijk is aan te kijken en met elkaar te delen.
0 Reacties